Modern dünyanın politik manzarası, güç yapılarının nasıl işlediği üzerine kafa yoranlar için ilginç bir tartışma sunuyor: Biyoleninizm. Bu kavram, elitlerin güçlerini sürdürmek için toplumun kenarlarında kalmış, bağımlı grupları nasıl kullandığını açıklayan bir teori. Liyakat, yetkinlik ya da mükemmeliyet yerine sadakati ödüllendiren bu sistem, doğal hiyerarşileri yok ederek modern toplumların yönetimini dönüştürüyor. Peki, bu ne anlama geliyor ve neden önemli?
Biyoleninizm, özünde, insanların statü arayışına dayanıyor. İnsanlar mutluluk ya da rahatlıktan çok statü peşinde koşar; bu, doğamızda var. Güç sahipleri de bu gerçeği ustalıkla kullanıyor. Toplumun dışlanmış, liyakatle yükselemeyen kesimlerini örneğin, cinsel sapkınları, zihinsel olarak istikrarsızları, kronik mağdurları ya da ırksal öfkesi olanları yükselterek sadakatlerini kazanıyorlar. Bu bireyler, başka bir düzende statü, zenginlik ya da güç elde edemezler; bu yüzden rejime sıkı sıkıya bağlılar. Onların varlığı, sistemin en sadık savunucularını oluşturuyor.
Bu strateji yeni değil. Tarihe bakarsak, Lenin’in Sovyet Devrimi’nde benzer bir yol izlediğini görürüz. Devrimci öncüsünü, toplumun “kinci mutantları”ndan etnik azınlıklar, başarısız entelektüeller, hoşnutsuzlar ve toplumsal sapkınlar seçti. Geleneksel düzenin taşıyıcıları olan aristokratlar, çiftçiler ya da zanaatkârlar yerine, yerinden edilmiş ve kırgın bu gruplar, rejimin ideolojisini kin ve intikamla ayakta tuttu. Biyoleninizm, bu mantığı modern liberalizme uyarlıyor. Bugün, medya, eğitim ve kurumsal dünyada tercihli istihdam politikalarıyla bu gruplara statü sunuluyor; karşılığında ise mutlak sadakat alınıyor.
Bu sistem, liyakati bilinçli olarak bastırıyor. Çünkü liyakat, yetkinlik ve mükemmeliyet bağımsızlığı getirir; bu da rejim için tehdit demektir. Güçlü, güzel ya da soylu bireyler, doğal hiyerarşiyi temsil eder ve sistem tarafından tolere edilemez. Güzellik, doğal düzenin bir yansımasıdır; normallik, sürekli kontrol gerektirmez; yetkinlik ise bağımsızlığı körükler. İşte bu yüzden modern Batı, en iyilerle değil, en kötülerle yönetiliyor. Yöneticiler zafer ya da büyüklük peşinde değil; yalnızca itaat arıyorlar.
Peki, bu sistem sürdürülebilir mi? Biyoleninizmin koalisyonu kendi içinde çelişkilerle dolu zamanla çatırdayabilir. Tarih, bize bunun örneklerini sunuyor: Erken Sovyetler’deki tasfiyeler ya da Stalin dönemi, bu tür koalisyonların iç gerilimlerinin nasıl patlayabileceğini gösteriyor. Modern dünyada da, bu “kenar koalisyonu”nun farklı grupları arasında kesişimsel gerilimler beliriyor. Örneğin, feminizm, cinsel devrim ve göçmenlik politikaları, bu koalisyonun hem gücünü hem de kırılganlığını artırıyor.
Biyoleninizm, kimlik politikalarına dair sert bir eleştiri olarak da görülüyor. Bazıları bunu sağ kanat bir söylem olarak nitelese de, mesele daha derin: Toplumun liyakat ve yetkinlik üzerine kurulu doğal hiyerarşilerinin yerini, bağımlılığa dayalı bir düzen alıyor. Bu, sadece bireylerin değil, tüm toplumların geleceğini tehdit ediyor. Japonya gibi örnekler, benzer sorunlarla karşı karşıya: Feminizm ve göçmenlik, farklı bağlamlarda da olsa, bu dinamiklerin evrensel olduğunu gösteriyor.
Sonuç olarak, biyoleninizm, modern dünyanın güç oyunlarını anlamak için güçlü bir lens sunuyor. Ancak bu sistem, kendi iç çelişkileriyle yüzleşmek zorunda kalabilir. Toplumlar, liyakati ve mükemmeliyeti yeniden merkeze almadıkça, bağımlılık ve sadakate dayalı bu düzen, bizi daha fazla kaosa sürükleyebilir. Soru şu: En iyilerimiz yerine en kötülerimizle yönetilmeye razı mı olacağız, yoksa doğal hiyerarşilere yeniden mi sarılacağız?
Not: Bu yazı, biyoleninizm üzerine yapılan tartışmalardan ve çevrimiçi kaynaklardan (örneğin, Parallax Optics, 2018) ilham alınarak hazırlanmıştır. Ancak, konunun tartışmalı doğası, daha derin bir akademik incelemeyi gerektiriyor.